5 مُردگانی نیاما یله دئیگ بوتگان، چۆ مُردگێا که کبرا وپتگ، که تئو آیانی یاتا نهائے و چه تئیی دستا جتا بوتگاَنت.
هُدایا که دشتئے شهر سَر و چێر کرتنت، اِبراهێمئے تْرانگا کپت. هما شهران که لوت جَهمنند بوتگاَت، آیانی تباه کنگئے وهدا هُدایا لوت چه اۆدا در کرت.
هُدایا نوه و هما سجّهێن وَکشیێن هئیوان و دَلوَت یات کرتنت که نوهئے همراهیا بۆجیگا اَتنت. هُدایا زمینئے سرا گواتے راه دات و آپ اێر آیان بوت.
هما که مارا مئے کَمشَرَپیان یاتی کرت، مِهری اَبدمان اِنت.
او هُداوند، او منی تلار! ترا تئوارَ کنان، چه من نادلگۆش مبئے. اگن تئو بێتئوار ببئے، همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
مُردگانی وڑا چه یاتا شتگان و پْرشتگێن کونزگێئے پئیما بوتگان.
من چه وتی تُرسا گوَشت: ”چه تئیی چمّا سِستگ و دور کپتگان.“ اَنگت تئو منی پریات و زاریا اِشکنئے، وهدے من په مَدَتا ترا تئوارَ کنان.
تئیی هِژما منا پتاتگ و تئیی بیمّا منا پرۆشتگ.