4 وتی هزمتکارئے دلا شادمان کن، او هُداوند، که من چه تئو دْوا لۆٹان.
بامگواهان تئیی مِهرئے هبرا بِشکناتان، که من تئیی سرا تئوکل کرتگ، سۆج دئے که کجام راها برئوان، که من وتی زِند تئیی دستا داتگ.
او هُداوند! من په دل و جان دێم په تئو کایان.
وتی داتگێن رَکّێنگئے شادهیا پدا بدئے و منا مُرادیگێن روهے ببَکش.
او مردمان! هُدائے سرا تئوکل کنێت و دلئے هالان هماییئے دێما درشان کنێت، هُدا مئے پناهگاه اِنت. اۆشت...