7 چه مُهرا مُهرتر بئیانَ بنت تان هما وهدا که سَهیونا هُدائے بارگاها رسنت.
چۆن وَشّ، مئے پاد چه تئیی دروازگان پُتِرتگ و اۆشتاتگاَنت، او اورشَلیم!
منی اَرواه په هُدایا تُنّیگ اِنت، په زِند بکشۆکێن هُدایا، که بارێن کدی هُدائے بارگاها رئوان و آییئے دێما زاهرَ بان؟
وتی رُژن و راستیا راه دئے، تانکه منی رهشۆن ببنت و منا پاکێن کۆها و تئیی بارگاها بیارنت.
په کُربانیگ کنگا هم آتکنت، تان هما ڈئولا که هُداوندئے شَریَتَ گوَشیت، ”جُپتے شانتُل یا دو کَسانێن کپۆت“ هئیرات بکننت.
ما سجّهێنان چه آییئے پُرمِهرێن رهمتئے سئوگاتا مُدام برکت گپتگ.
بله اَنگت من په شمئے جاگهئے تئیار کنگا رئوان و پدا کایان و شمارا گۆن وتَ بران، تانکه همۆدا که من آن، شما هم همۆدا ببێت.
منی هر ٹالے که بَرَ نئیاریت، پت آییا گُڈّیت و هر ٹالے که بَرَ کاریت، آییا تراشیت و پَلگاریت که گێشتر بَر و سَمر بیاریت.
منی دێم دئیۆکئے واهگ اِنت که هما مردم که آییا منا داتگاَنت، چه آیان یکّے هم چه منی دستا مرئوت و آهِرتئے رۆچا آیان پدا زندگ بکنان.
پدا ما که اَنگت زندگ اێن و همدا اێن، چِست کنگ و گۆن آیان هئوار جمبرانی تها آسمانا برگَ بێن که هُداوندا دیدار بکنێن. اے پئیما، مُدام گۆن هُداوندا یکجاهَ بێن.
گۆن مئے هُداوند و رَکّێنۆک ایسّا مَسیهئے رهمت و زانتا، رُست و رُدۆم گِران ببێت. شان و شئوکت انّون تان اَبد، هماییا برسات. اَنچُش بات. آمین.