3 تئیی کئومئے هلاپا په چالاکی پندلَ سازنت و تئیی گرانکَدرێنانی هلاپا شئور و سلاهَ کننت.
شێرئے پئیما وتی کمینا ودارَ کنت، ودارَ کنت و نِزۆر و ناتوانان وتی پنجگا کاریت، پنجگا کاریت و داما دئورَ دنت.
آ دگه کئوم په چے شۆرشَ کننت و راج چیا مُپت و ناهودگێن پندلَ سازنت؟
چیا که سکّی و سۆریانی رۆچا منا وتی ساهگا داریت، وتی تمبوئے تها چێرَ دنت و تلارێئے سرا بُرزا اۆشتارێنیت.
اِشان وتی بارگاهئے پناها چه مردمانی پندلان چێر و اَندێمَ دارئے و وتی ساهگا چه بُهتام جنۆکێن زُبانان دور.
پندلَ سازنت و کمینَ کننت، منی گامانَ چارنت و منی کُشگئے رندا اَنت.
منا چه بدکارانی پندلان چێر دئے، چه رَدکارانی آشۆپا.
هما که بُرزێن اَرشئے هُدائے پناهگاها نِشتگ، زۆراکئے ساهگا آرامَ گیپت.
باید اِنت په هۆشمَندی اِشانی دێما بدارێن، اگن اے گێشتر ببنت و مارا جنْگے بگیپت، اے مئے دژمنانی همراهَ بنت و گۆن ما جنْگَ کننت و پدا چه مئے مُلکا تچنت و رئونت.“