13 او منی هُدا! اِشان دَنزێئے پئیما بال دئے، چۆ که پَلارے، گواتئے دێما.
او منی هُدا، او منی هُدا! تئو چیا منا تهنا اِشت؟ په چے چه منی رَکّێنگا دور ائے، چه منی آه و پِریاتان سکّ جتا ائے.
چُش که پُگ و پلار گواتئے دێما، هُداوندئے پرێشتگ آیان بتاچێنات.
او هُدا! تئو منی بادشاه ائے. په آکوبا پێرۆزیئے هُکما بُرّ.
تئو چه وتی مَزَنشانیا دژمن سَرشکون کرتنت. تئو وتی هِژم راه دات و تئیی هِژمئے آسا دژمن چۆ پَلارا وارتنت.
آییا چه بوچّ و پُگان دانئے جتا کنگ و گیشّێنگا، هَنشۆنے دستا اِنت. جۆهانا پاک و سَلّهَ کنت و دانان اَمبارا اێرَ کنت، بله پُگ و پلاران اَنچُشَ سۆچیت که آسِش هچبرَ نمریت.“