8 او هُدا! جاه جن و زمینئے دادرسیا بکن، که سجّهێن کئوم تئیی میراس اَنت.
تئو جاهَ جنئے و ترا سَهیونئے سرا بزّگَ بیت، چێا که سَهیونئے سرا رهم کنگئے وهد آتکگ، آ گیشِّتگێن وهد رَستگ.
هُداوندَ گوَشیت: ”چه نِزۆرێن مردمانی لگتمالی و هاجتمندانی نالگانی سئوَبا نون جاهَ جنان. من اِشان هما پئیما اێمنیَ بَکشان که اِشانی اَرمان اِنت.“
چه من بلۆٹ تان کئومان تئیی میراس بکنان و زمینئے چارێن کُنڈانی راجان تئیی سئوگات.
چیا که بادشاهی هُداوندئیگ اِنت و هما اِنت که کئومانی سرا هاکمیَ کنت.
پاد آ و مئے مَدَتا بیا، وتی مِهرئے سئوَبا مارا بمۆک و برَکّێن.
او هُداوند! گۆن وتی هِژما جاه بجن و منی دژمنانی گَزبئے دێما پاد آ! آگاه بئے، او منی هُدا! تئو ائے که دادرسیئے جارِت جتگ!
په انسانا تئیی هِژم هم تئیی سَتائے سئوَبَ بیت و پَشت کپتگێن هِژما تئو وتی لانکا بندئے.
پاد آ، او زمینئے دادرس! پُرکِبر و گُروناکان سزا دئے.
هُداوندا بنازێناتنت، چیا که آ کئیت، هئو، په زمینئے دادرسیا کئیت. جهانئے دادرسیا په اَدل و اِنساپَ کنت و کئومانی دادرسیا وتی راستی و تچکیئے هسابا.
هپتمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت. آسمانا بُرزێن تئوار اَتنت که گوَشگا اَتنت: ”دنیائے بادشاهی مئے هُداوند و آییئے مَسیهئے بادشاهی جۆڑ بوتگ و آ اَبد تان اَبد بادشاهیَ کنت.“