1 هُدا، وتی هُدایی بارگاها برجم اِنت، ”هُدایانی“ دیوانا دادرسیَ کنت.
او هُداوند! چه دلئے جُهلانکیا تئیی شُگرا گِران، هُدایانی بارگاها ترا په سئوتَ نازێنان.
هما پُرواک، هُداوندێن هُدا هبرَ کنت و زمینا گوانکَ جنت، چه رۆدراتکا تان رۆنندا.
مردمَ گوَشنت: ”البت که په پهرێزکارا مُزّے هست، هُداے هست که زمینئے سرا دادرسیَ کنت.“
اِنّه، وتی دلا بےاَدلیَ سازێت و شمئے دست زمینا پِتنه پادَ کننت.
چه سجّهێن مهلوکئے نیاما بودناکێن مردم گچێن کن، هما که هُداتُرس و پُراِهتبار اَنت و چه نارئواێن پائِدگا نپرتَ کننت. مهلوکا هزار هزار، سد سد، پنجاه پنجاه و ده دها بهر کن و چه اے مردمان هر یکّے، یکّ ٹۆلیێئے مستر کن.
گڑا واجه آییا هُدائے بارگاها ببارت. گُلاما دروازگ یا دروازگئے چانٹئے دپا ببارت، دْرَپشے بزوریت و آییئے گۆشا بِسُمبیت و آ گُلام تان زندگ اِنت، واجهئے هِزمتا بکنت.
کُپر مکن. وتی مهلوکئے سرۆکا نالت مکن.
اگن آ مردم که هُدائے هبر آیانی کِرّا سر بوتگ، ’هُدا‘ گوَشگ بوتگاَنت و ما زانێن که هُدائے پاکێن کتاب هچبرَ نکپیت و ناکارَ نبیت،