1 هُدایا په شادهی بنازێنێت که مئے زۆر و واک اِنت، په آکوبئے هُدایا شادمانیئے کوکّارا بُرز کنێت.
’ایسُّپا بگوَشێت که منی دَزبندی اِنت که وتی براتانی مئیار و گناهان بِبَکش که گۆن تئو بدیاِش کرتگ. وتی پتئے هُدائے بَندهانی بدیان پَهِلّ کن.‘“ وهدے آیانی پئیگام ایسُّپا سر بوت، گرێتی.
هُداوند منی زۆر و اسپر اِنت، دلُن آییئے سرا تئوکلَ کنت و مَدَتُن رَستگ. دل چه شادمانیا سررێچ اِنت و گۆن وتی سئوت و نازێنکان آییئے شُگرا گران.
لشکرانی هُداوند گۆن ما گۆن اِنت، آکوبئے هُدا مئے کلات اِنت. اۆشت...
هما پُرواک، هُداوندێن هُدا هبرَ کنت و زمینا گوانکَ جنت، چه رۆدراتکا تان رۆنندا.
”هئو! اِش اِنت آ کَس که هُدایی وتی کلات نکرت. تئوکَلی وتی بازێن مال و دئولتئے سرا بست و وتی برباد کنگا توانا بوت.“
او زمینئے سجّهێن مردمان! په هُدایا شادهیئے گوانکا بجنێت.
کئوم شادهی کناتنت و شادمانیئے گوانکا بجناتنت، چیا که تئو کئومانی سرا په اِنساپ دادرسیَ کنئے و جهانئے کئومانی رهشۆنَ بئے. اۆشت...
او هُداوند، مئے هُداوند! چِنکدر پُرشئوکت اِنت تئیی نام جهانئے چارێن کُنڈان. تئو وتی شان و مزنی آسمانانی سربرا شِنگ و تالان کرتگ.
من آن، اِبراهێمئے هُدا، اِساکئے هُدا و آکوبئے هُدا؟ بزان آ، مُردگانی هُدا نهاِنت، زندگێنانی هُدا اِنت.“
من مَسیهئے برکَتا هرچے کرتَ کنان، چێا که هما منا زۆر و توانَ دنت.