14 او لشکرانی هُدا! مئے گوَرا پِر ترّ، چه آسمانا دلگۆش کن و بچار، اے انگورئے دلگۆشا بدار،
هُداوند چه آسمانا جهلادَ چاریت و سجّهێن بنی آدمانَ گندیت،
بِلّ که کئومانی رُمب تئیی گوَرا یکجاه بنت، چه بُرزا اِشانی سرا هاکمی بکن!
دێم په ما پِر تَرّ، او هُداوند! تان کدێن چُشَ بیت؟ وتی هزمتکارانی سرا رَهم کن.
’آ هُداوند که اے سجّهێن کاران یکجاه سَرجمَ کنت چُشَ گوَشیت: ”چه اِشیا رَند، من پدا کایان و داوودئے کپتگێن تَمبوا نۆک و مِکَّ کنان. من آییئے وئیرانێن جاهان پدا جۆڑێنان و راستَ کنان، تانکه آ دگه کئوم دێم په هُداوندا بیاینت، بزان آ سجّهێن درکئوم که منی نام آیانی دلا نِشتگ.“