1 او اِسراییلئے شپانک! گۆش دار، تئو که شپانکێئے پئیما ایسُّپئے رمگئے رهشۆن ائے. او هُدا! تئو که کَرّوبیانی نیاما بادشاهی تهتا نِشتگئے، وتی نورا تالان کن.
دلُن چه زێباێن گالان سررێچ اِنت، شئیرے په بادشاها گوَشان، زبان، زبردستێن نبیسۆکێئے کَلَمئے پئیما اِنت.
او هُداوند! منی گپّان گۆش بدار، منی نالگان دلگۆش کن.
هما پُرواک، هُداوندێن هُدا هبرَ کنت و زمینا گوانکَ جنت، چه رۆدراتکا تان رۆنندا.
هُدا چه سَهیونا که زێباییئے کمال اِنت، وتی نورا دْرپشانَ کنت.
او هُدا! منی دْوایا بِشکن و وتا چه منی زاری و پریاتان چێر مدئے.
او هُدا! تئو مارا یله کرتگ و مئے سنگر پرۆشتگاَنت، هِژمناک بوتگئے، بله نون گۆن ما وَشّان بئے.
او هُدا! منا برَکّێن که آپ تان منی گَردنا اِنت.
تئو وتی کئوم موسّا و هارونئے دَستا رهشۆنی کرت، رمگێئے پئیما.
بله وتی مردمی رمگئے پئیما سر دات و برتنت، پسانی ڈئولا گیابانان رهشۆنیای کرتنت.
بله ایسُّپئے تمبویی نادۆست کرت و اِپراییمئے کَبیلهی نزُرت،
او هُداوند، لشکرانی هُدا! گۆن ما وشّان بئے، وتی دێما گۆن ما رُژنا کن که ما برَکّێن.
او هُدا! گۆن ما وشّان بئے وتی دێما گۆن ما رُژنا کن که ما برَکّێن.
او لشکرانی هُدا! گۆن ما وشّان بئے وتی دێما گۆن ما رُژنا کن که ما برَکّێن.
او بێرگیرێن هُدا! او هُداوند! او بێرگیرێن هُدا! وتی شان و شئوکتا زاهر کن.
هُداوند بادشاهیَ کنت، کئوم بِلَرزاتنت، آ، کَرّوبیانی نیاما، وتی بادشاهی تهتا نِشتگ، زمین بِلَرزات.
او مئے هُدا! نون وتی هِزمتکارئے دْوا و پریاتا گۆش دار. په وَتیگی بچار و وتی وئیرانێن پرستشگاهئے نێمگا وتی دێما رُژنا کن، او هُداوند!
نێکێن شپانک من آن، من وتی پَسانَ زانان و آ هم منا زاننت،
مێشانی پئیما گار و سرگردان اتێت، بله نون هماییئے کِرّا پِر ترّتگێت که شمئے اَرواهانی شپانک و سَمبالۆک اِنت.
پدا وهدے مسترێن شپانکَ کئیت و پَدّرَ بیت، شما شان و شئوکتئے هما تاجا کَٹّێت که هچبر گار و زئوالَ نبیت.
و شهرا نه رۆچ پکار اِنت و نه ماه که آییا رُژنا بکننت، چێا که هُدائے شان و شئوکت اِشیا رُژنا کنت و گوَرانڈ اِشیئے چراگ اِنت.