9 او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! مارا مَدَت کن، وتی نامئے شان و شئوکتئے سئوَبا، په وتی نامئیگی مارا برَکّێن و مئے گناهان ببَکش.
مارا اِنّه، او هُداوند! مارا اِنّه، تئیی ناما شان و شئوکت بِرسات، تئیی مِهر و وپاداریئے سئوَبا.
او هُداوند! په وتی نامئیگی منی گناه و مئیاران ببَکش، چیا که مزن اَنت.
په راستی منی تلار و کلات ائے، په وتی نامئیگی منا راه سۆجَ دئیئے و رهشۆنیَ کنئے.
آ وهدا که گناه منی سرا لُمبتنت، تئو مارا بکشِت.
او هُداوند! گۆش دار. او هُداوند! پهلّ کن. او هُداوند! دلگۆش کن و کُمکّ کن. او منی هُدا! په وتیگی بچار، دێر مکن چێا که تئیی شهر و کئوم گۆن تئیی ناما تئوار کنگَ بنت.“
رهمت و پهِلّی گۆن مئے هُداوندێن هُدایا اِنت بِلّ تُرے ما چه آییا یاگی بوتگێن.