5 او هُداوند! تان کدێن زهرَ بئے؟ تان اَبد؟ تان کدێن تئیی هسدّ آسئے پئیما رۆکَ بیت؟
مارا تان اَبد مئیاریگَ نکنت و نه مُدام په ما گزَبَ گوارێنیت.
هُداوندا! وتی دێما گۆن من ترّێن و منی ساها برَکّێن، وتی مِهرئے سئوَبا منا نجات بدئے.
او هُدا! چیا مارا تان اَبد یله داتگِت؟ په چے تئیی هِژمئے آس په تئیی چَراگاهئے پسان رۆک اِنت؟
او هُداوند! لشکرانی هُدا! تان کدێن هِژمئے آسا وتی کئومئے دْوایانی سرا گوارانَ بئے؟
تئو آیانا اَرسئے نگن و اَرسانی سررێچێن جام وارێنت.
تان اَبد گۆن ما زهرَ بئے؟ وتی هِژما نَسلانی نَسل دْراجکشَّ کنئے؟
تان کدێن، او هُداوند! وتا تان اَبد چێرَ دئیئے؟ تان کدێن تئیی هِژم چۆ آسا رۆکَ مانیت؟
هئیالا بکپ که منی اُمرئے رۆچ چۆن کمّ اَنت، تئو بنی آدم ناکارێن چیزّے جۆڑ کرتگ.
زار زارا گرێوگ و گوَشگا اَتنت: ”او پاک و راستێن هُداوند! تان کدێن دادرسیَ نکنئے و مئے هۆنئے بێرا چه زمینئے سرا نِشتگێنانَ نگرئے؟“