10 چیا درکئوم بگوَشنت: ”اِشانی هُدا کجا اِنت؟“ مئے چمّانی دێما کئوم بگنداتنت که تئو وتی هزمتکارانی رِتکگێن هۆنانی بێرا گِرئے.
آ دگه کئوم چێا بگوَشنت: ”اِشانی هُدا کجا اِنت؟“
دژمنانی شگانان، منی هڈّ هورت کرتگاَنت، چیا که سجّهێن رۆچا منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟ چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟ اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن، چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان، وتی رَکّێنۆک و وتی هُدایا.
شپ و رۆچ وراکُن اَرس اِنت، وهدے مردم مُدام منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
وهدے وتی دلئے دردان درشانَ کنان، هئیالا کپان که چِه پئیما مزنێن مُچّیئے همراه اتان، جشنئے مزنێن مُچّیئے و گۆن شادهیئے کوکّار و شُگرگزاریئے سئوتان دێم په هُدائے لۆگا آیانی رهشۆن اتان.
مردمَ گوَشنت: ”البت که په پهرێزکارا مُزّے هست، هُداے هست که زمینئے سرا دادرسیَ کنت.“
هُداوندا وتا گۆن وتی اَدل و اِنساپا پجّارێنتگ، بدکار چه وتی کرتگێن کاران وت داما کپنت. زِگر... اۆشت...
او بێرگیرێن هُدا! او هُداوند! او بێرگیرێن هُدا! وتی شان و شئوکتا زاهر کن.
من شمارا زوران و وتی کئومَ کنان و شمئے هُدا بان. گڑا شما زانێت که من شمئے هُداوندێن هُدا آن، هما که شمارا چه مِسریانی بیگاریا دری کرتگ.
وهدے وتی دستا مِسرئے هِلاپا چِستَ کنان و بنی اِسراییلا چه مِسریانی نیاما کشّان، نون مِسریَ زاننت که من هُداوند آن.“
او دۆستێن دُردانگان! هچبر بێرگیری مکنێت، کَهرا په هُدایا بِلّێت. چێا که نِبشته اِنت: ”هُداوندَ گوَشیت: ’بێرئے گِرگ منی کار اِنت، سِزا دئیۆک من آن.‘“
آییئے سرا شادهی کنێت، او آسمانان! شادهی کنێت، او هُدائے پَلگارتگێن مردمان، او کاسِد و پئیگمبران! چێا که هُدایا اِشیئے دادرسی هما پئیما کرتگ که اِشیا گۆن شما کرتگ.