9 هُدایا مهربان بئیگ شمُشتگ و وتی رهمتی هِژمئے تها بند کرتگ؟“ اۆشت...
او هُداوند! وتی رهمت و مِهرا یات کن، چیا که آ چه اَزلا هستاَنت.
او هُداوند! منا چه وتی رهمتا زِبهر مکن، تئیی مِهر و وپا تان اَبد منا اێمن بدارات.
او هُدا! په وتی مِهرا بچار و منی سرا رهم کن! چه وتی بێکِساسێن رهمتان ناپرمانیانُن گار کن.
چێا که هُدایا سجّهێن مردم ناپرمانیئے بندیگ کرتگاَنت تانکه سجّهێنانی سرا رَهم بکنت.
اگن کَسێا دنیایی مال و مِلکتے ببیت و براتێا مهتاج بگندیت بله په آییا بَزّگی مبیت، گڑا هُدائے مِهر چِه پئیما چُشێن مردمێئے دلا جاگهَ کنت؟