7 ”هُداوند تان اَبد یلهَ کنت و پدا هچبر مهربانَ نبیت؟
تُرے بٹَگلیت، زمینا نکپیت، چیا که هُداوند آییئے نگهپان اِنت.
بَرهَکّێن کُربانیگ پێشکش کنێت و هُداوندئے سرا تئوکل.
بله نون تئو مارا دئور داتگ و بےاِزّت کرتگ، مئے لشکرئے همراهَ نبئے.
او هُدا! چیا مارا تان اَبد یله داتگِت؟ په چے تئیی هِژمئے آس په تئیی چَراگاهئے پسان رۆک اِنت؟
او هُداوند! تان کدێن زهرَ بئے؟ تان اَبد؟ تان کدێن تئیی هسدّ آسئے پئیما رۆکَ بیت؟
او هُداوند! تئو وتی سرڈگارا رهمت گوَرت و آکوبئے گوَستگێن وشبهتی پدا پِر ترّێنت.
تان اَبد گۆن ما زهرَ بئے؟ وتی هِژما نَسلانی نَسل دْراجکشَّ کنئے؟
بله انّون تئو وتی دێم تَرّێنتگ و آ یله کرتگ، وتی رۆگن پِر مُشتگێنئے سرا هِژم گپتگئے.
تان کدێن، او هُداوند! وتا تان اَبد چێرَ دئیئے؟ تان کدێن تئیی هِژم چۆ آسا رۆکَ مانیت؟