7 اے هُدا اِنت که دادرسیَ کنت، یکّێا اێرَ جنت و یکّێا سربُرزَ کنت.
هُداوند بێکِبران کُمکَّ کنت، بله بدکاران زمینا دئورَ دنت.
آسمان آییئے اَدل و راستیا جارَ جننت، چیا که هُدا وت دادرس اِنت. اۆشت...
مردمَ گوَشنت: ”البت که په پهرێزکارا مُزّے هست، هُداے هست که زمینئے سرا دادرسیَ کنت.“
او بادشاه! تئو بادشاهانی بادشاه ائے. هما ائے که آسمانی هُدایا ترا بادشاهی، کُدرت، زۆر و واک و شان و شئوکت داتگ و
او بادشاه! بُرزێن ارشئے هُدایا، نِبوکَدنِزَر بزان تئیی پیرُک، بادشاهی، مزنی، شان و شرَپ داتگاَت.
آییا، هُکمران چه وتی تَهتان سرشَکون و گریب، بُرز و سرپراز کرتگاَنت.
شما منا گچێن نکرتگ، من شمارا گچێن کرتگ و دێم داتگ که شما برئوێت و بَر و سَمر بیارێت، اَبدمانێن بَر و سَمر. گڑا هرچے که منی نامئے سرا چه پتا بلۆٹێت، شمارا دنت.
چێا که، اگن آیانی دئور دئیگ جهانئے سُهل و وشّانی اِنت، گڑا آیانی زورگ چه مُردگان زِندگ بئیگا اَبێد، چے بوتَ کنت؟
بله هُدایا که منا چه ماتئے لاپا گچێن کرتگاَت، چه وتی رهمتئے برکتا منا تئوار جت و پئیسلهای کرت