7 چمِّش چه پزّۆریا در آتکگاَنت و دلئے هئیالانِش هدّے نێست.
اِشانی دل سِنگ و بےاِهساس اَنت بله من چه تئیی شَریَتا شادمان آن.
آ وتی سِنگێن دلان مُهرَ کننت و آیانی زبان پُرکِبر و گُروناکێن هبرَ کنت.
هُداوندا! منا چه اے پئیمێن مردمانی دستا آزات کن، چه اے دنیائے مردمان که نسیبِش تهنا همے دنیا اِنت و بسّ، که لاپانِش چه وتی هزانگا سێرَ کنئے، چُکِّش بازَ بنت و آیانی پَشت کپتگێن چیزّ په چُکّانِشَ رسیت.
هئو، بدکار چُش اَنت، مُدام آسودگ اَنت و مال و مِلکتِش دێما رئوان اِنت.