26 منی جسم و جان و دل بلکێن زئوال ببنت، بله هُدا منی دلئے کلات اِنت، تان اَبد منی گیشِّتگێن بَهرونڈ.
تئو منیگ ائے، او هُداوند! من کئول کرتگ که تئیی هبرانی رَندگیریا کنان.
هر وهدا که ترا گوانکُن جتگ تئو منا پَسّئو داتگ، منی دل مزن کرتگ و منا زۆر و واک بَکشاتگ.
او هُداوند! تئیی بارگاها پریاتَ کنان و گوَشان: ”تئو منی پناهجاه ائے و زندگێنانی زمینا منی بهر.“
هُداوند منی تلار اِنت، منی کلات و منی رَکّێنۆک اِنت، منی هُدا منی تلار اِنت و هماییئے پُشتا باهۆٹ و مئیارَ بان. آ منی اِسپر اِنت، منی زۆراکێن رَکّێنۆک و منی سنگر.
هُداوندئے ودارا بئے، زۆرمند بئے و دلا ڈَڈّ کن. هئو! هُداوندئے ودارا بئے.
چیا که بێهسابێن سکّیان منا اَنگِرّ کرتگ، مئیارباریان منا گپتگ و دیستَ نکنان، چه منی سرئے مودان گێش اَنت، منی دل کپتگ.
او هُدا! منی هُدا تئو ائے، گۆن وتی سجّهێن دل و جانا تئیی شۆهازا آن، اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت و جسم و جانُن تئیی هُدۆناک، بےآپ و هُشکێن زمینێا.
منی اَرواه په هُداوندئے پرستشگاهئے پێشجاهان شئیدا و هُدۆک اِنت، منی دل و جان په زندگێن هُدایا په شادهی کوکّارَ کنت.
په من، زِندئے مانا په مَسیها زندگ بئیگ اِنت و مَرک وَه کَٹّ و پائِدگے.
چێا که زانان کمّێن وهدێا رند اے تَمبوا رُکستَ کنان. هُداوندێن ایسّا مَسیها منا چه اے هبرا سهیگ کرتگ.
هما که سۆبێنَ بیت، اے سجّهێن چیزّی میراسا رسنت، من آییئے هُدا بان و آ منی چُکَّ بیت.