24 گۆن وتی سر و سۆجان منا رهشۆنیَ کنئے و رندا گۆن شان و شئوکتے زورئے.
من هُداوندا نازێنان که منا شئور و سَلاهَ دنت، دلُن شپپاسان هم منا راه سۆجَ دنت.
بێکِبر و دربێشێن مردمان راستیئے راها رهشۆنیَ دنت، و وتی کشکا آیان پێشَ داریت.
هُداوندَ گوَشیت: ”ترا هما راها سۆجَ دئیان که باید اِنت برئوئے، ترا شئور و سلاهَ دئیان و ترا چارانَ بان.
که هُدا همِش اِنت، مئے هُدا، اَبد تان اَبد، هما اِنت که تان مرکا مئے رهشۆنَ بیت.
بله هُداوند منی اَرواها چه مُردگانی جهانا مۆکیت و منا وتی دستا زوریت. اۆشت...
که هُداوندێن رۆچ و اِسپرے، هُداوند رهمتَ بَکشیت و اِزّتَ دنت. هما که زندا په بێمئیاریَ گوازێنیت، هُداوند شرّێن چیزّان چه آییا دورَ نداریت.
نون اگن شما که رَدکار اێت، اَنگت هم وتی چُکّان شَرّێن چیزّانی دئیگا زانێت، گڑا مئے آسمانی پت چینکدر شرترَ زانت که وتی لۆٹۆکێن چُکّان پاکێن روها بدنت.“
ایسّایا بُرزێن تئوارێا چیهال کَشّت و گوَشت: ”او پت! من وتی روه و ساها تئیی دستا دئیان.“ گۆن همے هبرا، ساهی دات.
بله اَنگت من په شمئے جاگهئے تئیار کنگا رئوان و پدا کایان و شمارا گۆن وتَ بران، تانکه همۆدا که من آن، شما هم همۆدا ببێت.
وهدے آ کئیت، بزان راستیئے روه، شمارا دێم په سَرجمێن راستیا رَهشۆنیَ کنت، پرچا که آ وتسرا هچَّ نگوَشیت، تهنا هما چیزّانَ گوَشیت که اِشکُنتِش و شمارا دێمئے هالانی بارئوا سرپدَ کنت.
او پت! منَ لۆٹان که هما مردم که تئو منا داتگاَنت، همۆدا گۆن من یکجاه ببنت که من آن تانکه هما شئوکتا بگندنت که تئو منا داتگ، چێا که چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم تئو منا دۆست داشتگ.
او پت! نون وتی بارگاها منی شان و شئوکتا زاهر کن، هما شان و شئوکت که منا چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم تئیی کِرّا بوتگ.
هما وهدا که اِسْتیپانا سِنگسار کنگا اَتنت، اِسْتیپان دْوا کنانا گوَشگا اَت: ”او هُداوندێن ایسّا! په منی نَدریگێن ساهئے زورگا رزامند باتئے.“
اگن چه شما یکّێئے زانت و هِکمت کمّ ببیت، چه هُدایا بلۆٹیت و هُدا، که چه وتی بَکشندگیا هرکَسا بے مِنَّت و شِگانَ دنت، آییا زانت و هِکمتَ بَکشیت.