17 تان هما وهدا که هُدائے پاکێن جاگها شتان. نون اے مردمانی آکبتُن دیست.
تئیی هبرئے بئیان کنگ رُژنَ بَکشیت و ناسرپدان سرپدیَ دنت.
تئیی پرمان منی شادمانی اَنت، په من سۆج و سَلاه اَنت.
چه هُداوندا یک چیزّے لۆٹتگُن و همِشیئے پد و رندا بان، که وتی زِندئے سجّهێن رۆچان هُداوندئے لۆگا جهمنند ببان، تانکه هُداوندئے زێباییا بگندان و پرستشگاها چه هماییا رهشۆنی بلۆٹان.
تئیی پاکێن جاگها، منا تئیی شُبێن بوتگ، تئیی شان و کدرتُن دیستگ،
او هُدا! تئیی راه پاک اِنت. کجام هُدا مئے هُدائے پئیما مزن بوتَ کنت؟
بله تئو، او هُداوند، تان اَبد بُرزێن اَرشئے هُدا ائے.
بله هُدایا گوَشت: ’او نادان! اِنشپی تئیی ساه چه تئو گِرگَ بیت، گڑا تئیی اے مُچّ کرتگێن مال و مِلکت کئییگَ بنت؟‘