16 گندم سجّهێن مُلکا اَنچش باز بات که جُمپانی سرا چئول بجنت و بَر و سَمری اَنچش باز بات که لُبنانا اِنت. شهران مردم اَنچش آباد باتنت که سَبزَگ مان ڈگاران.
من پَسّئو دات: ”واجه! تئو وتَ زانئے.“ نون آییا گۆن من گوَشت: ”اے هما اَنت که چه مزنێن اَزابا در آتکگاَنت و وتی پۆشاکِش گۆن گوَرانڈئے هۆنا شُشتگ و اسپێت کرتگاَنت.
چه اِشان و رند، من چارت تَه بلاهێن مُچّیے که کَسّا هساب کرتَ نکرت. آ چه هر کئوم، کَبیله، راج و زبانا اَتنت و تَهت و گوَرانڈئے دێما اۆشتاتگاَتنت. آیان اسپێتێن پۆشاک گوَرا اَت و مَچّی پیشِّش دستا اَت.