6 چه پێدایشا منی کُمک کنۆک بوتگئے، اے تئو بوتگئے که منا چه ماتا پێدا کرتگ، منی ستا و ساڑایگانی دێم مُدام گۆن تئو اِنت.
چه من دور مبئے، چیا که سکّی و سۆری نزّیک اِنت و کَسّے په کُمکا نێست.
دایما هُداوندا نازێنان آییئے ستا و سنا مُدام منی دپا اِنت.
بَهتاور هما اِنت که هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت و دێما گۆن پُرکبرێنانَ نکنت، گۆن همایان که درۆگێن هُدایانی رَندگیریا گُمراه اَنت.
بله من مُدام تئیی کُمکئے اُمێتوار آن و ترا گێش و گێشتر ستا کنان.
بله هُدایا که منا چه ماتئے لاپا گچێن کرتگاَت، چه وتی رهمتئے برکتا منا تئوار جت و پئیسلهای کرت