3 منی پناه دئیگئے تلار بئے، که مُدام دێم په آییا بیایان. تئو په منی رَکّێنگا هُکم کرتگ، چیا که منی تلار و کلات تئو ائے.
هما منی مِهر کنۆکێن هُدا و کلات اِنت، منی سنگر اِنت و منی رکّێنۆک، منی اِسپَر، که آییئے مئیارَ بان، که منی کئوما منی چێردستَ کنت.
هُداوند منی تلار اِنت، منی کلات و منی رَکّێنۆک اِنت، منی هُدا منی تلار اِنت و هماییئے پُشتا باهۆٹ و مئیارَ بان. آ منی اِسپر اِنت، منی زۆراکێن رَکّێنۆک و منی سنگر.
هُداوندا که ستا و سنائے لاهک اِنت تئوارَ کنان و چه وتی دژمنانَ رکّان.
رۆچا، هُداوند وتی مِهرا دێمَ دنت و شپا سئوت و زێملی گۆن من اِنت، دْواے دێم په وتی زِند بَکشۆکێن هُدایا.
او هُدا! تئو منی بادشاه ائے. په آکوبا پێرۆزیئے هُکما بُرّ.
تئیی هُدائے پرمان اِنت که تئو زۆراور ببئے. او هُدا! اَنچش که پێسرا کرتگِت، وتی زۆر و واکا مارا پێش بدار.
من هم آییا وتی مسترێن چُکَّ کنان، جهانئے مسترێن بادشاه.
او هُداوند! نَسلانی نَسل تئو مئے منندجاه بوتگئے.
اگن هُدایا وتی پناه بکنئے، بُرزێن اَرشئے هُدایا وتی منندجاه.