21 منی اِزّتا بُرزترَ برئے منا پدا آسودگَ کنئے.
تئو وتی سۆبێن بئیگئے اِسپرا منا بَکشئے و راستێن دستِت منی پُشت و پناه اِنت، تئیی نرمدلی و بێکبری منا مزنیَ دنت.
اگن چه مرکئے تهارترێن شێپ و دَرَگان هم بگوَزان چه هچ بیمّ و بلاها نترسان، چیا که تئو گۆن من گۆن ائے، تئیی لٹّ و اَسا منا تسلّا بَکشیت.
بدکارئے رنج و اَزاب باز اَنت، بله هُداوندئے مِهر هماییئے چَپّ و چاگردا گیپت که هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
سجّهێن بادشاه، آییئے دێما سرا جَهل بکناتنت، سجّهێن کئوم آییئے هزمتا بکناتنت.
منا وتی رهمتانی نشانیے بدئے، تان هما که گۆن من نپرت کننت بگندنت و شرمندگ ببنت، چیا که تئو، او هُداوند، منا مدت کرتگ و تسلّا داتگ.
ما په شما هُدائے همینچُک شُگرا بگرێن هم کَمّ اِنت، چێا که ما شمئے سئوَبا هُدائے بارگاها سکّ گَل اێن.
هپتمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت. آسمانا بُرزێن تئوار اَتنت که گوَشگا اَتنت: ”دنیائے بادشاهی مئے هُداوند و آییئے مَسیهئے بادشاهی جۆڑ بوتگ و آ اَبد تان اَبد بادشاهیَ کنت.“