2 په وتی اَدلا منا برَکّێن و بچُٹّێن، دلگۆشا گۆن من کن و منا برَکّێن.
او هُداوند! منی دْوایا گۆش دار منی پریات و زاریا بِشکن، په وتی وپاداری و اَدلئیگی منا پسئو بدئے.
او هُداوند! په وتی نامئیگی منا زندگ بدار، په وتی اَدلئیگی، منا چه سکّی و سۆریان در کن.
چه تئیی بارگاها منا دادرسی و آزاتی سر بات، چمِّت راستێنا بگنداتنت.
او هُدا! ترا لۆٹان، چیا که تئو منا پَسّئوَ دئیئے، گۆش دار و هبرانُن بِشکن.
او هُداوند! تئیی مئیار و باهۆٹ بوتگان، هچبر مئیل که شرمندگ ببان، وتی اَدل و اِنساپئے تها منا نجات بدئے.
وتی دلگۆشا گۆن من بدار و منا زوتّ برَکّێن. په من پناهئے تلارے بئے و په منی رَکّێنگا مُهرێن کلاتے.
هُداوندئے چمّ گۆن پهرێزکاران اِنت و گۆشی هم په آیانی پریاتان پَچ.
او هُدا! گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹَگلێن، هُداناباورێن کئومێئے دێما، په منی هَکّا جاه بجن و منا چه بدکار و پرێبکارانی دستا برَکّێن،
او هُداوند! په وتی سجّهێن اَدل و اِنساپا بچار و وتی هِژم و گَزبا چه وتی شهر اورشَلیما، چه وتی پاکێن کۆها بٹگلێن. مئے گناه و مئے پیرێنانی رَدکاریانی سئوَبا، سجّهێن همساهگێن کئوم اورشَلیما و تئیی کئوما کَلاگَ بندنت.