15 تئیی آدلێن کارانی هبرا کنان، سجّهێن رۆچا تئیی داتگێن نجاتئے جارا جنان، هرچُنت که آیانی هساب چه منی زانگا ڈنّ اِنت.
ترا هر رۆچَ نازێنان و تئیی ناما ستا کنان، اَبد تان اَبد.
تانکه منی اَرواه ترا ستا بدنت و بێتئوار مبیت. او هُداوند، منی هُدا! تان اَبد تئیی شُگرا گران.
گڑا زبانُن سجّهێن رۆچا تئیی اَدلا گوانکَ جنت، تئیی ستا و سنایا.
چیا که بێهسابێن سکّیان منا اَنگِرّ کرتگ، مئیارباریان منا گپتگ و دیستَ نکنان، چه منی سرئے مودان گێش اَنت، منی دل کپتگ.
او هُداوند، او منی هُدا! تئو په ما بازێن اَجَبێن کار و شئورے کرتگ، هچکَس تئیی مَٹّ بوتَ نکنت. اگن بلۆٹان تئیی کارانی بارئوا جار بجنان و هبر بکنان، همینچُک باز اَنت که چه هسابا در اَنت.
ترا په هئیرات و کُربانیگا هاجتے نێست، بله منی گۆشِت پَچ کرتگ، سۆچگی کُربانیگ و گناهانی کُربانیگِت نلۆٹتگ.
ترا په کُربانیگا واهگے نێست، اگن نه، منَ آورت، سۆچگی کُربانیگ ترا وشنۆدَ نکنت.
سجّهێن رۆچا تئیی آدلێن کارانی زِگرا کنان چیا که آ که منی آزار رسێنگئے لۆٹۆک اتنت، سرجهل و شرمسار بوتگاَنت.
دپُن چه تئیی تئوسیپا پُرّ اِنت، چه تئیی شان و شئوکتا سجّهێن رۆچا.
بله په من وشّی همِش اِنت که هُدائے نزّیکا ببان، هُداوندُن وتی پناهگاه کرتگ، تان تئیی سجّهێن کاران جار بجنان، او هُداوند!
سجّهێن رۆچا تئیی نامئے سرا شادهیَ کننت و چه تئیی اَدلا سربُلند اَنت.