13 منی بُهتام جنۆک شرمسار و تباه باتنت و آ که منی آزارئے پدا اَنت پَشَل و شرمندگ باتنت.
منی دژمنان رسواییئے جامگ گوَرا دئیگ بات و شرمندگیئے کباها پۆشێنگ باتنت.
اِشیئے دژمنان، شرمساریئے پۆشاکا گورا دئیان و اِشیئے سر گۆن دْرپشۆکێن تاجێا بُرزَ بیت.“
هرکَس که منی مُسیبتانی سرا شادهیَ کنت شرمندگ و سرجَهل بات، آ که وتا چه من بُرزترَ کننت گۆن شرم و بێشَرَپی پۆشێنگ باتنت.
آ که منی زِندئے تباهیئے رندا اَنت، رسوا و شرمندگ باتنت. آ که په منی تاوانا پندلَ جۆڑێننت، پُشتا بکنزات و پَشَل باتنت.
منی سجّهێن دژمن شرمندگ و سَکّ پرێشانَ بنت، آ دێما چهرَ دئینت و پَشَل و شرمندگَ بنت.
آ که منی سرا ”هه، ههَ“ کننت، چه پَشَلیا پُشتکا کنزاتنت.
سجّهێن رۆچا تئیی آدلێن کارانی زِگرا کنان چیا که آ که منی آزار رسێنگئے لۆٹۆک اتنت، سرجهل و شرمسار بوتگاَنت.
او وَرنایان! اَنچُش شما هم وتی مسترێنانی پرمانبَرداریا بکنێت و گۆن یکدومیا بێکِبر و دربێش ببێت، چێا که ”هُدا پُرکِبر و گُروناکێن مردمانی هلاپا مُهرَ اۆشتیت، بله بێکِبر و دربێشێن مردمانی سرا وتی رهمتانَ گوارێنیت.“