1 او هُداوند! من تئیی مئیار و باهۆٹ آن، منا شرمسار مکن.
آ که هُداوندئے سرا تئوکلَ کننت سَهیونئے کۆهئے پئیما اَنت که سُرێنگَ نبیت و تان اَبد برجاهَ مانیت.
بَهتاور هما اِنت آکوبئے هُدا آییئے کُمکّ اِنت، هما که اُمێتی وتی هُداوندێن هُدائے سرا اِنت،
تئیی درگاها پریاتِش کرت و رکّتنت، تئیی سرا تئوکلِش کرت و پَشَل و شرمندگ نبوتنت.
اَنچُش که نِبشته اِنت: ”من سَهیونا سِنگے اێرَ کنان که مردمانَ ٹَگلێنیت، تَلارے که آیان دئورَ دنت، هرکَس که آییئے سرا باور بکنت پَشَل و شرمندگَ نبیت.“
اے هما هبر اِنت که هُدائے پاکێن کتابا آتکگ: ”بچارێت، من سَهیونا سِنگے اێرَ کنان. اے سِنگ بێبها و گچێنیێن بُنهِشتے. آ کَس که اِشیئے سرا باور بکنت، هچبر پَشَل و شرمندگَ نبیت.“