3 آ که منی سرا ”هه، ههَ“ کننت، چه پَشَلیا پُشتکا کنزاتنت.
دپا په من پَچَ رێچنت و گوَشنت: ”هه، هه، هه! گۆن وتی چمّانِن دیستگ!“
مئیل وتی دلا بگوَشنت: ”هه، هه، هه! په وتی اَرمانا رستێن.“ مئیل بگوَشنت: ”لُنکهے کرت و اێرِن برت.“
آ که منی سرا ”هه، ههَ“ کننت وتی سرجهلیا هئیران و هَبَکّه باتنت.
منی بُهتام جنۆک شرمسار و تباه باتنت و آ که منی آزارئے پدا اَنت پَشَل و شرمندگ باتنت.
سجّهێن رۆچا تئیی آدلێن کارانی زِگرا کنان چیا که آ که منی آزار رسێنگئے لۆٹۆک اتنت، سرجهل و شرمسار بوتگاَنت.
آییا چه وتی گَندگێن کارئے مُزّئے زرّان ڈگارے په بها گپت و همۆدا دێم په چێر کپت و لاپی ترَکّت و رۆتی در آتکنت.