33 هُداوند نیازمندانی دْوایان گۆشَ داریت و وتی بندیگێن مردمان بزّگ و وارَ نکنت.
او هُداوند! تئو بزّگانی واهگان گۆشَ دارئے، آیان دلبڈیَ دئیئے و هبرانِش اِشکنئے.
آ بزّگانی دْوایان گۆشَ داریت و چه آیانی پریاتان نادلگۆشَ نبیت.
تانکه بندیگانی نالگان بِشکُنت و همایان آزات بکنت که مرکئے سزا دئیگ بوتگاَنت،
تهارترێن تهاریان نِشتگاَتنت، آسنێن زمزیلانی بندیگ و اَزاب اَتنت
هُداوندَ گوَشیت: ”چه نِزۆرێن مردمانی لگتمالی و هاجتمندانی نالگانی سئوَبا نون جاهَ جنان. من اِشان هما پئیما اێمنیَ بَکشان که اِشانی اَرمان اِنت.“
زُلم دیستگێنانی دادرسیا کنت و شدیگان وراکَ دنت. هُداوند بندیگان آزاتَ کنت،
زمینئے چارێن کُنڈ آییا یاتَ کننت و دێم په هُداوندا پِرَ ترّنت، سجّهێن کئومانی هاندان و کُٹُم آییئے بارگاها سرا جَهلَ کننت.
گۆن من هۆریگا هُداوندا مزنی بدئیێت، بیاێت که هئواریا آییئے ناما نازێنێن.
اے مِسکینا تئوار پِر جت، هُداوندا آییئے تئوار اِشکت و چه سجّهێن سکّیان رَکّێنتی.
هُدا بێکَسان په لۆگ و جاهَ کنت و بندیگان، آزات و آباد، بله سرکش، هُشکێن زمینێا نندۆکَ بنت.
”هُداوندئے روه منی سرا اِنت، آییا منا رۆگن پِر مُشتگ تانکه وار و نێزگاران وشّێن مِستاگے برسێنان، منا دێمی داتگ که بندیگ و اَسیران آزاتیئے بشارتا بدئیان و په کۆران بیناییئے مِستاگا برسێنان، زُلم دیستگێنان برَکّێنان و
چه آیۆکێن آزاران متُرس. بچار، شئیتان چه شما لهتێنا په شمئے چکّاسگا زندانا کنت و تئو تان ده رۆچا آزار دئیگَ بئے. تان مرکئے ساهتا وپادار بئے و من ترا زِندئے تاجا دئیان.