20 سُبکّی و بےاِزّتیان منی دل پرۆشتگ و در منتگان، رهمئے ودارا اتان و دستا نکپت، گَموارێئے شۆهازا اتان و نرَسِت.
آسودگێن مردمانی ریشکند و پُرکِبرانی کلاگ مارا په سرجمیا رستگ.
منی راستێن نێمگا بچار، کسّ نێست که منی هئیالا ببیت. منا پناه نێست و کسّ منی زِندئے پگرا نهاِنت.
دژمنانی شگانان، منی هڈّ هورت کرتگاَنت، چیا که سجّهێن رۆچا منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
وتی هُدایا. منی درونا اَرواه گیمّرتگ پمێشکا ترا چه اُرْدُنئے سرڈگار و هِرمۆنئے کۆها یاتَ کنان، چه میسارئے کۆها.
بله اے پئیما پمێشکا بوت که نبیانی کتابانی پێشگۆیی، راست و پَدّر ببنت.“ گڑا سجّهێن مریدان آ یله دات و جِستنت.
وهدے ایسّا پِر ترّت، دیستی که آ واب اَنت. گڑا گۆن شَمون پِتْرُسا گوَشتی: ”شَمون! واب ائے؟ نبوت یکّ ساهتے هم آگه بمانئے؟
آ وهدی، مریدان آ یله دات و جِستنت.
انّون منی دل پرێشان اِنت، من چے بگوَشان؟ بارێن بگوَشان: ’او منی پت! منا چه اے دمان و ساهتا برَکّێن‘؟ نه، هبر اِش اِنت که منی آیگئے مُراد و مکسد همے دمان و ساهت بوتگ.
بچارێت، یکّ وهدے کئیت و آ وهد انّون بُنگێج بوتگ که شما سجّهێن شِنگ و شانگَ بێت و هرکَس وتی راها رئوت. منا تهنا یلهَ دئیێت، بله اَنگت تهنا نبان، چێا که منی پت گۆن من گۆن اِنت.