16 او هُداوند! منی پسّئوا بدئے که تئیی رهمت باز اَنت، وتی رهمتانی کِساس و هسابا، وتی دێما گۆن من بترّێن.
گۆن آیان وتی اَهد و کراری یات کرت و چه وتی بازێن مِهرا، چه آیانی بدیان سر گوَست.
بله تئو، او هُداوند، تهنا تئو په وتی نامئیگی منی سرا مهربان بئے، چه وتی مِهرئے نێکیا منا برَکّێن.
مُردگانی جهانئے ساد و بندان پتاتگاتان و گۆن مرکئے داما، دێم په دێم اتان.
وتی دێما گۆن من بکن و منا رهمت ببَکش، چیا که من بێکَس و سِتَم دیستگێنے آن.
بله من وتی بێمئیاریئے تها گامَ جنان، منا برَکّێن و منی سرا رهم کن.
او هُدا! تئیی مِهر چنکدر پُراَرزش اِنت، بنی آدم تئیی بانزُلانی ساهگا پناهَ گیپت.
او هُدا! په وتی مِهرا بچار و منی سرا رهم کن! چه وتی بێکِساسێن رهمتان ناپرمانیانُن گار کن.
چیا که تئیی مِهر چه زندا شَرتر اِنت، منی لُنٹ ترا نازێننت.
بله من، او هُداوند، تئیی رَهمئے وهدا، تئیی درگاها دْوا کنان. او هُدا! چه وتی بازێن مِهر و وپاداریا، گۆن دلجمێن رَکّێنگے پَسّئو بدئے.