6 هُدا بێکَسان په لۆگ و جاهَ کنت و بندیگان، آزات و آباد، بله سرکش، هُشکێن زمینێا نندۆکَ بنت.
بله اَلبت تئو گندئے. سَکّی و سۆریانَ گندئے، تان کار و اِهتیارا وتی دستا بدارئے. بزّگ و بێچارگ وتا تئیی سپردگَ کننت، چۆرئوانی مَدَت کنۆک تئو ائے.
تهارترێن تهاریان نِشتگاَتنت، آسنێن زمزیلانی بندیگ و اَزاب اَتنت
چه تهارترێن تهاریان دری کرتنت و آیانی زمزیلی پرۆشتنت.
کِشت و کِشاری زمینان سۆرگَ کنت، اۆدئے جَهمنندانی بدکاریئے سئوَبا.
سَنٹ و بےائولادێن جنێنا وشدل و چُکّانی ماتَ کنت و آییئے لۆگا آباد. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.
زُلم دیستگێنانی دادرسیا کنت و شدیگان وراکَ دنت. هُداوند بندیگان آزاتَ کنت،
هُداوند نیازمندانی دْوایان گۆشَ داریت و وتی بندیگێن مردمان بزّگ و وارَ نکنت.
اَناگت، مزنێن زمینچَنڈے بوت که بَندیجاهئے بُنرِد، سُرگ و جُمبگا لگّت. هما دمانا، سجّهێن دروازگ پَچ بوتنت و جێلیانی زمزیل بُتکنت.
چێا که نبیسگ بوتگ: ”شاتکامی کن، او سَنٹێن جنێن، تئو که هچّ چُکّ آورتَ نکنئے! په شادمانی کوکّار کن، تئو که چِلّگی درد نکَشّتگ! چێا که یله داتگێن جنێنئے چُکّ چه هماییئے چُکّان گێشتر اَنت که مَردی هست.“