4 په هُدایا سئوت بجنێت و آییئے ناما نازێنێت، په آییا که جمبران سوار اِنت ستا و سنائے تئوارا بُرز کنێت. آییئے نام هُداوند اِنت، آییئے بارگاها شادهی کنێت.
وتی بُرزی لۆگانی مِنُکان آپانی سرا اۆشتارێنئے. جمبران وتی اَرّابه جۆڑَ کنئے و گواتئے بانزُلان سوار ائے.
تئو منا زِندئے راها سۆجَ دئیئے و وتی بارگاها منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے. تئیی راستێن کَشا، وشّی اَبدمان اِنت.
کَرّوبیێئے بانزُلانی سرا نِشتگاَت و گواتئے بانزُلانی سرا بال اَت.
اَلّما، تئو، او هُداوند، پهرێزکاران برکتَ دئیئے و آیان گۆن وتی مِهر و رهمتا اِسپرئے پئیما نگهپانَ بئے!
آییئے نامئے مزنیا نازێنێت و آییئے شان و شئوکتا ستا کنێت.
زمینئے سجّهێن مردم ترا سُجدهَ کننت و ترا نازێننت. هئو! تئیی ناما ساڑاینت.“ اۆشت...
کئوم شادهی کناتنت و شادمانیئے گوانکا بجناتنت، چیا که تئو کئومانی سرا په اِنساپ دادرسیَ کنئے و جهانئے کئومانی رهشۆنَ بئے. اۆشت...
هماییا که آسمانان شَهسواریَ کنت، کوَهنێن آسمانان، هماییا که وتی آوازا بُرزَ کنت، تْرند و پُرواکێن آوازا.
بِلّ بزاننت که تئیی نام هُداوند اِنت و تهنا تئو، او بُرزێن اَرشئے هُدا، سجّهێن زمینئے سرا هاکمیَ کنئے.
نور په پهرێزکاران کِشگَ بیت و شادهی په نێکدلان.
هُدایا گوَشت: ”من هما آن که هَستان. گۆن بنی اِسراییلا بگوَش که هما که نام اِنتی ’من هما آن‘، هماییا منا شمئے کرّا راه داتگ.“
من که اِبراهێم و اِساک و آکوبئے دێما زاهر بوتان، من وتی نام ’پُرواکێن هُدا‘ کرت. من آ هال نداتنت که منی نام ’یَهوِه‘ اِنت.
من شمارا هما مُلکا بران که وتی دستُن چِست کرت و سئوگندُن وارت که اِبراهێم و اِساک و آکوبا دئیانی. من آ مُلکا شمارا دئیان که شمئے جندئے مِلکت ببیت. من هُداوند آن.‘“