35 او هُدا! تئو وتی پاکێن جاگها باکَمال ائے، اِسراییلئے هُدا وتی کئوما زۆر و واکَ بکشیت. هُدایا ستا و سنا بات.
او آسمانیان! هُداوندا ستا کنێت، هُداوندئے شان و کدرتا ستا کنێت.
هُداوند وتی کئوما واک و کدرت ببَکشات، هُداوند وتی کئوما گۆن سُهل و اێمنی برکت بدئیات.
گۆن هما شئوکتا پێرۆزیئے اسپا بتاچێن، په راستی، بێکِبری و اِنساپئے دارگا، بِلّ که راستێن دست ترا باکمالێن کار سۆج بدنت.
چیا که بُرزێن اَرشئے هُداوند باکَمال اِنت، سجّهێن جهانئے مزنێن بادشاه.
گۆن وتی باکمالێن کاران، مارا په اَدل و اِنساپ پسّئوَ دئیئے. او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! زمینئے چار کُنڈ و دوردستترێن دریایانی اُمێت گۆن تئو اِنت.
هُدایا ستا بات که چه منی دْوایا نادلگۆش نبوتگ و وتی مِهری چه من دور نداشتگ.
بیاێت و بچارێت که هُدایا چے کرتگ، اَجبێن کار په بنی آدما.
آ هاکمانی گرورانَ پرۆشیت، زمینئے بادشاه چه آییا تُرسنت.
گڑا موسّا و اِسراییلیان په هُداوندا اے نازێنک جت: ”من هُداوندا نازێنان، چێا که هُداوند په شان و شئوکت سۆبێن بوت. آییا اَسپ و اَسپسوار دریایا چَگَل داتنت.
من مَسیهئے برکَتا هرچے کرتَ کنان، چێا که هما منا زۆر و توانَ دنت.