21 بله هُدا دژمنانی سرا پرۆشیت، همایانی پُرمودێن سرئے کُبّها پرۆشیت که وتی گناهانی تها گامَ جننت.
کئومان سزا دَنت، زمینا چه لاشا پُرَّ کنت و سجّهێن زمینئے هاکمانَ درُشیت.
بله تئو، او هُدا، بدکاران جُهلترێن کَلّا دئورَ دئیئے، هۆنوار و پرێبکارێن مردم وتی رۆچانی نێما هم زندگَ نماننت، بله من تئیی سرا تئوکلَ کنان.
آ وهدا که اَرشا بُرز بوتئے بازێن بندیگے زُرتِت، چه مردمان ٹێکیاِت زُرت، تنتنا چه سرکشان هم، تانکه تئو، او هُداوندێن هُدا، اۆدا جهمنند ببئے.
اگن انسان پشۆمان مبیت، وتی زَهما تێزَ کنت و وتی کمانا کشّیت و تئیارَ کنت.
دلجم آن که هما ترا چه شکاریانی داما رَکّێنیت، چه کُشۆکێن وَبایان.
موسّایا گۆن مردمان گوَشت: ”متُرسێت. دلا ڈَڈّ کنێت و بچارێت که مرۆچی هُداوند شمارا چۆن نجاتَ دنت، چێا که اے مِسریان که شما مرۆچی گِندگا اێت، پدا اِشان هچبرَ نگِندێت.
گڑا، هُدابُندا دگه هِزمتکارے دێم دات. آیان، آییئے سر هم پرۆشت و بےاِزّت کرت.
من شمارا گوَشان نه، شما هم، اگن تئوبه مکنێت، همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.“