17 هُدائے اَرّابه هزارانی هزار و لکّانی لکّ اَنت، هُداوند چه سینائے کۆها وتی پاکێن جاگها آتکگ.
کَرّوبیێئے بانزُلانی سرا نِشتگاَت و گواتئے بانزُلانی سرا بال اَت.
چیا که آ که هۆنانی بێرگیر اِنت، اِشان یاتَ کنت زُلم دیستگێنانی پِریاتانَ نشمۆشیت.
هُدایا گوَشت: ”نزّیکتر مئیا. وتی سواسان کَشّ که اے جاگها که تئو اۆشتاتگئے، اے پاکێن جاگهے.“
آسئے کئورے تچگا اَت و چه آییئے بارگاها در آیگا اَت. هزارانی هزار آییئے هِزمتا اَت و لَکّانی لَکّ آییئے دێما اۆشتاتگاَت. دیوان په دادرَسیا نِشت و کتاب پَچ بوتنت.
زانا، تئو نزانئے اگن چه وتی پتا بلۆٹان، آ په منی کُمکّا همے انّون دوازده لشکرا گێشتر پرێشتگ راهَ دنت.
پدا من چارت و اِشکت که بازێن پرێشتگێئے تئوار اِنت. اے لکّانی لکّ اَتنت، هزارانی هزار. تَهتئے چپّ و چاگردا اَتنت، سَهدار و کماشانی چاگردا.
من اِشکت، اسپسوارێن لشکر دو هزار لکّ اَت.