10 تئیی رمگ اۆدا جهمنند بوت. چه وتی نێکیا، او هُدا، تئو بێوَس رۆزی داتنت.
تئو زمینئے پَلان آپَ دئیئے و ڈگارا همدستَ کنئے، گۆن گوارگا نرمیَ کنئے و رُست و ردۆما برکتَ دئیئے.
گۆن وتی نێکیا سالا تاجے سرا دئیئے، تئیی پادراه هم چه برکتا سررێچ اَنت.
تئو زمینئے هئیالداریا کنئے، آییا آپَ دئیئے و آبادَ کنئے. هُدائے کئور سررێچ اِنت تئو مردمان گندمَ بَکشئے چیا که تئیی شئور همے بوتگ.
وتی کپۆتا رسترانی وراک مکن و ستم دیستگێن کئومئے زندا تان اَبد مشمۆش.
تلاری وَه جت و چه آییا آپ رئوان بوت و کئور سر رِچان بوتنت، بله وتی مردمان نان هم داتَ کنت؟ یا په وتی کئوما گۆشت هم تئیار کرتَ کنت؟“
کۆر گِندگ و مئیم کنگا اَنت، لَنگ تَرّگ و راه رئوگا اَنت، گَرّی پاک و پَلگار بئیگا اَنت، کَرّ اِشکنگا اَنت، مُردگ زندگ بئیگا اَنت و بَزّگ و نێزگاران وشّێن مِستاگ سر بئیگا اِنت.
شدیگ، گۆن وشّێن چیزّان سێرلاپ و سێرێنی دست هۆرک و هالیگ رهادگ کرتگاَنت.
اے رمگئے سرا واجهی مکنێت که شمئے دستا دئیگ بوتگ، په اِشیا شَرّێن مِسالے ببێت.