1 هُدا جاه بجنات و آییئے دژمن شنگ و شانگ باتنت، آ که چه آییا نپرتَ کننت چه آییئے درگاها بتَچاتنت.
تئیی دست، سجّهێن دژمنان درَ گێجیت، تئیی راستێن دست په آیان که چه تئو نپرتَ کننت رسیت.
پاد آ و مئے مَدَتا بیا، وتی مِهرئے سئوَبا مارا بمۆک و برَکّێن.
او هُداوند که مئے اِسپر ائے! آیان مکُش، چُش مبیت که منی کئوم بشمۆشیت. گۆن وتی زۆراکیا اِشان سرگردان کن و اێر بیار.
وهدے پُرواکێن زۆرا بادشاه شِنگ و شانگ کرتنت، برپا سَلمونئے کۆهئے سرا گوَرت.
کَلَم و کاشانی نیامئے رسترا هکّل دئے و کئومانی گوَسکانی نیاما گۆکانی گۆرُما. رستر اێردستَ بیت و نُگرهَ کاریت. جنگدۆستێن کئومان شِنگ و شانگ کن.
تئو رهاب، لاشێئے پئیما درُشت و گۆن وتی زۆرمندێن باسکا وتی دژمن شنگ و شانگ کرتنت.
اِشانی دێما سرا جَهل مکن و سُجدهِش مکن. چێا که من تئیی هُداوندێن هُدا هَسَدّیگێن هُداے آن. پِتانی رَدکاریانی سِزایا آیانی چُکّانَ دئیان. آ که چه من نپرتَ کننت، آیانی ردکاریانی سِزایا آیانی سئیمی و چارمی نَسل و پَدرێچا دئیان.
پدا آسِن، پتکگێن گِل، بْرنج، نُگره و تلاه، سَرجما یکجاه هورت بوتنت، اَنچُش که گرماگان جۆهانئے پُگ و پلار هورتَ بنت، و گواتا رُپت و بُرتنت تان آیانی هچّ نشانے پَشت نکپت. بله هما سِنگ که بُتا لگّت، بلاهێن کۆهے جۆڑ بوت و سجّهێن زمینی گپت.