2 تانکه تئیی راه جهانا زانگ ببیت و تئیی داتگێن رَکّێنگ سجّهێن کئومانی نیاما.
که هُداوندئے مِهر په ما سکّ باز اِنت و آییئے وپاداری اَبدمان. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.
تئو منی دل چه شادانیا سررێچ کرتگ، چه آیانی هما وهدئے شادانیا گێشتر که دان و گَلّه و تازگێن شرابِش باز ببنت.
دژمن په بدواهی منی بارئوا گوَشنت: ”کدێنَ مریت و نامی گارَ بیت؟“
او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟ چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟ اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن، چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان، وتی رَکّێنۆک و وتی هُدا.
او مئے هُدا! نون وتی هِزمتکارئے دْوا و پریاتا گۆش دار. په وَتیگی بچار و وتی وئیرانێن پرستشگاهئے نێمگا وتی دێما رُژنا کن، او هُداوند!
پمێشکا، برئوێت سجّهێن کئومان منی مرید بکنێت، پت و چُکّ و پاکێن روهئے ناما پاکشۆدی بدئیێت و
جهانئے سجّهێن مردم چه هُدائے نێمگا رَکّێنگ و رَستگاریَ گندنت.“
”او شئیتانئے چُکّ! تئو که چه مَکر و مَندرا سررێچ ائے و هر راستیئے دژمن ائے، تئو هچبر هُداوندئے راستێن راهئے چپّ و چۆٹ کنگئے کارا یلهَ نکنئے؟
آییا هُداوندئے راهئے بارئوا تالیم گپتگاَت و مردمان گۆن هُبّ و هُدۆناکی، شَرّیئے سرا ایسّائے بارئوا هبر کنگ و تالیم دئیگا اَت، بله آییئے زانت، یَهیائے پاکشۆدیئے بارئوا اَت و بَسّ.
من ’اے راهئے‘ مَنّۆگر آزار داتگ و کُشگی هم کرتگاَنت، مردێن وَه مردێن اَنت، جنێن هم گپتگ و بندی کناێنتگاَنت.
گڑا یَهودیَه و جَلیل و سامِرَهئے سجّهێن دَمگان، کِلیسا اێمن و آسودگ بوت و رُست و رُدۆم کنان اَت. باوَرمندان، په هُداتُرسی زِندَ گوازێنت و گۆن پاکێن روهئے دِلبڈّیا رۆچ په رۆچ گێشترَ بوتنت.
چێا که هُدائے رهمت که سجّهێن مردمان رکّێنتَ کنت، زاهر بوتگ.