2 آییئے نامئے مزنیا نازێنێت و آییئے شان و شئوکتا ستا کنێت.
کئے هُداوندئے پُرواکێن کارانی تئوسیپ و آییئے تمانێن ستا و سنایا کرتَ کنت؟
هُداوندئے شُگرا بگراتنت، آییئے مِهر و په بنیآدما آییئے باکَمالێن کارانی سئوَبا
شُگرگزاریئے کُربانیگ بکناتنت و گۆن شادمانیئے سئوتان آییئے کارانی کسّها بیاراتنت.
هماییا که آسمانان شَهسواریَ کنت، کوَهنێن آسمانان، هماییا که وتی آوازا بُرزَ کنت، تْرند و پُرواکێن آوازا.
هُداوندێن هُدایا ستا بات، اِسراییلئے هُدایا، اجبێن کارانی کنۆک تهنا هما اِنت.
او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! مارا مَدَت کن، وتی نامئے شان و شئوکتئے سئوَبا، په وتی نامئیگی مارا برَکّێن و مئے گناهان ببَکش.
آسمانا، زمینئے سرا، زمینئے چێرا و دریائے تۆکا، هرچے که آیانی تها هست، من اِشکت سجّهێن اَڈّ کرتگێن چیزّ گوَشگا اَتنت: ”ستا، اِزّت، شئوکت و زۆر، تَهتئے سرا نِشتگێنئے و گوَرانڈئے بات، اَبد تان اَبد.“