نِبوکَدنِزَر رۆکێن کورَهئے دروازگئے نزّیکّا شت و کوکّاری کرت: ”او شَدرَک! او میشَک! او اَبِدنِگۆ! او بُرزێن ارشئے هُدائے هِزمتکاران! بیاێت ڈنّا، اِدا بیاێت.“ گڑا شَدرَک، میشَک و اَبِدنِگۆ چه آسا در آتکنت.
ما همایان بَهتاورَ زانێن که وتی زِندِش په سبر و اۆپار گوازێنتگ، شما اَیّوبئے سبر و تهمبُلئے بارئوا اِشکتگ و زانێت که هُداوندا آییئے آسر و آکبت چے کرت. چێا که هُداوند وت گَموار و مهربان اِنت.