9 تئو زمینئے هئیالداریا کنئے، آییا آپَ دئیئے و آبادَ کنئے. هُدائے کئور سررێچ اِنت تئو مردمان گندمَ بَکشئے چیا که تئیی شئور همے بوتگ.
اِساکا آ ڈگارئے سرا کِشت و کِشار کرت و آ سالا ڈگارا سَد سَری بَر و سَمر دات، چێا که هُداوندا اِساک برکت دات.
آیان ڈگار کِشت و انگوری باگ آباد کرت که باز بَر و سَمرِش دات.
تئیی مَرز و سیمسران اێمنَ کنت و ترا چه گهترێن گندما سێرلاپَ کنت.
کئورے هست که جۆیی هُدائے شهرا شادمانَ کننت، بُرزێن اَرشئے هُدائے پاکێن جاگها.
او هُدا! منی هُدا تئو ائے، گۆن وتی سجّهێن دل و جانا تئیی شۆهازا آن، اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت و جسم و جانُن تئیی هُدۆناک، بےآپ و هُشکێن زمینێا.
گۆن وتی نێکیا سالا تاجے سرا دئیئے، تئیی پادراه هم چه برکتا سررێچ اَنت.
هما نشانی که بُرزێن اَرشئے هُدایا منا پێش داشتگاَنت و هما مۆجزه که په من کرتگاَنتی، وشَّ بان که شمارا بگوَشانِش.
اَنگت هم آییا وتا چه گواهی دئیگا دور نداشتگ. په وتی مِهرئے درشان کنگا، چه آسمانا هئورَ گوارێنیت و پُربرێن کِشاران په مۆسمَ رۆدێنیت، شمارا په الکاپی وَرد و وراکَ دنت و شمئے دلان چه وشّیان سررێچَ کنت.“
رندا پرێشتگا منا زِنداپئے کئور پێش داشت که چۆ بلۆرا ساپ اَت. چه هُدا و گوَرانڈئے تَهتا در آیگا اِنت و