7 دریایانی گُرَّگِت آرام کرتنت، مئوجانی تئوار و کئومانی آشۆپ.
توپّانی اێرمۆش کرت و دریائے چئول نِشتنت.
وتی دژمنانی کوکّاران مشمۆش، دژمنانی شۆرشا که مُدام بُرزاد اِنت.
په انسانا تئیی هِژم هم تئیی سَتائے سئوَبَ بیت و پَشت کپتگێن هِژما تئو وتی لانکا بندئے.
تئو مستێن دریایانی سرا هُکمرانیَ کنئے و وهدے چئولِش چستَ بنت، تئو اێرِشَ کارئے.
هُداوند بادشاهیَ کنت آییا وتا په شان و شئوکت آراستگ، هُداوند پُرشئوکت اِنت و زۆر و واکا سِلَهبند. دنیا مُهر اۆشتاتگ و نلرزیت.
وهدے ایسّایا گوَشت: ”من آن،“ آ مردم پُشتا کِنزت و زمینا کپتنت.
پیلاتوسا گوَشت: ”آ چیزّ که من نبشته کرتگ، بدلَ نبیت.“
آییا اے هبر کرتنت و مُچّیای پرۆشت.