5 گۆن وتی باکمالێن کاران، مارا په اَدل و اِنساپ پسّئوَ دئیئے. او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! زمینئے چار کُنڈ و دوردستترێن دریایانی اُمێت گۆن تئو اِنت.
هما که گۆن بۆجیگان دریایا شتنت، هما که آپانی سرا سئوداگریاِش کرت،
هُداوند وتی همُک راها آدل اِنت، وتی سجّهێن کاران وپادار.
زمینئے چارێن کُنڈ آییا یاتَ کننت و دێم په هُداوندا پِرَ ترّنت، سجّهێن کئومانی هاندان و کُٹُم آییئے بارگاها سرا جَهلَ کننت.
چیا که زِندمانئے سرچمّگ تئو ائے و چه تئیی نورا اِنت که نورَ گِندێن.
گۆن هما شئوکتا پێرۆزیئے اسپا بتاچێن، په راستی، بێکِبری و اِنساپئے دارگا، بِلّ که راستێن دست ترا باکمالێن کار سۆج بدنت.
هُدایا بگوَشێت: ”تئیی کار چنکدر باکمال اَنت. تئیی واک و کدرتئے مزنیئے سئوَبا دژمن تئیی دێما هاکا کپنت.
چۆن بَهتاور اَنت هما که واک و زۆرِش چه تئیی نێمگا اِنت و دلِش تئیی راهان اِنت.
او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! گۆن ما وشّان بئے و وتی گَزبا چه ما دور کن.
بله تئو گۆن وتی ناپشۆمان و سِنگێن دلا، په کَهر و گَزبئے رۆچا په وت کَهر و گَزب اَمبارَ کنئے، هما رۆچا که هُدائے آدلێن دادرسی زاهرَ بیت.
گڑا من اِشکت که آپانی پرێشتگ گوَشگا اَت: ”تئو آدل ائے، تئو که هستئے و بوتگئے، او پاکێن! چێا که تئو اے دادرسی کرتگاَنت.