11 گۆن وتی نێکیا سالا تاجے سرا دئیئے، تئیی پادراه هم چه برکتا سررێچ اَنت.
ترا چه مُردگانی جهانا رَکّێنیت و مِهر و رهمتئے تاجے تئیی سرا دنت.
تئو چه وتی بُرزی بان و بارگاها کۆهان آپَ دئیئے و زمین چه تئیی کارانی بر و سَمَرا سێرَ بیت.
وتی بُرزی لۆگانی مِنُکان آپانی سرا اۆشتارێنئے. جمبران وتی اَرّابه جۆڑَ کنئے و گواتئے بانزُلان سوار ائے.
هما که هُداوندئے اَهد و پئیمانئے سرا اۆشتنت، آییئے سجّهێن راه په آیان چه مِهر و وپایا سررێچ اَنت.
آ چه تئیی بارگاهئے سررێچێن نیامتان سێرَ بنت و چه وتی لزّتانی کئورا آیان سێراپَ کنئے.
اَلّما، تئو، او هُداوند، پهرێزکاران برکتَ دئیئے و آیان گۆن وتی مِهر و رهمتا اِسپرئے پئیما نگهپانَ بئے!
تئیی رمگ اۆدا جهمنند بوت. چه وتی نێکیا، او هُدا، تئو بێوَس رۆزی داتنت.
اگن درچکئے لهتێن ٹال پرۆشگ و سندگ بوتگ و تئو که جَنگلی زئیتونئے ٹالے ائے، آ دگه ٹالانی نیاما گۆن درچکا پئیوَند جنَگ بوتگئے و نون زئیتونئے ریشّگئے پُرزۆرێن شیرگا شریکدار ائے،