9 سجّهێن بنی آدمَ تُرسنت، هُدائے کارا جارَ جننت و آییئے کارا په هۆش و سارَ چارنت.
په تئیی هُکمان منی اَرواه مُدام زهیران درُشتگ.
رۆکێن اِشکرِش سرا رِچات، آسا دئور دئیگ باتنت و پوجگلێن کَڈّان بُڈّاتنت و هچبر در آتک مکناتنت.
نۆکێن سئوتے منی دپا داتی، مئے هُدائے ستا و سنائے شئیر. بازێنے گندیت و منّیت و هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
اۆدا که هچ تُرسے نێست اے سَکَّ تُرسنت، چیا که هُدا شمئے اَنگِرّ کنۆکانی هڈّان شِنگ و شانگَ کنت، تئو اِشان شرمندگَ کنئے، چیا که هُدایا آ چه وت دئور داتگاَنت.
مردمَ گوَشنت: ”البت که په پهرێزکارا مُزّے هست، هُداے هست که زمینئے سرا دادرسیَ کنت.“
اِشان وتی هِژمئے تها گار و گُمسار کن، گار و گُمسار کن که هچ پَشت مکپنت، تان زانگ ببیت که چه آکوبا بگر تان زمینئے هر کنڈا هُدا بادشاهیَ کنت. اۆشت...
هما دمانا بلاهێن زمینچَنڈے آتک و شهرئے دَهیَکّ تباه بوت. زمینچَنڈا هپت هزار مردم مُرت. پَشت کپتگێنان سکّ باز تُرست و بُرزێن اَرشئے هُدااِش شان و شئوکت دات.