8 آ وتی جندئے زبانئے سئوَبا ٹگلَ ورنت. هرکَس که بگندیتِش په آیان سرا چنڈێنیت.
آیان که منا اَنگِرّ کرتگ، آیانی لُنٹانی بدی، آیانی جندئے سرا بکَپات.
وتی گِرۆکان شنگ کن که دژمن شنگ و شانگ ببنت، وتی تیران شان و سَرگَردانِش کن.
هرکَس که منا گندیت کلاگ و ریشکند کنت. دپا چۆٹَ کننت، سرا سُرێننت و گوَشنت:
دژمنانی سئوَبا سُبکّ و کلاگی بوتگان، هاس په همساهگان، پجّارۆک چه من تُرسان اَنت و هرکَس منا کوچه و دَمکانَ گندیت، تچیت.
پهرێزکارَ گندیت و تُرسیت، بدکارئے سرا کندیت و گوَشیت:
په وتی دپئے گناه و لُنٹانی هبران وتی کِبرئے تها بندیگ ببنت. اِشانی نالت و درۆگبندیئے سئوَبا،
وهدے منی دژمن پدَ کِنزنت، چه تئیی دێما لَکُشنت و تباه و هلاکَ بنت.
آیان پَسّئو دات: ”آ، اے بَدکِردێن باگپانان گار و بێگواهَ کنت و باگا دگه باگپانانی دستا دنت که آییئے بهرا په وهدَ دئینت.“
بادشاها گوَشت: ’او بێکارێن گُلام! من ترا چه تئیی جندئے هبران مئیاریگَ کنان، تئو زانت من تْرندێن مردمے آن، اێر نکرتگێن چیزّان وتیگَ کنان و نکِشتگێنَ رُنان.
آییئے اَزابا که گِندنت، تُرسنت، دورَ اۆشتنت و گوَشنت: ”اَپسۆز، اَپسۆز، او مزنێن شهر! او بابِل، او مُهکمێن شهر! چێا که یکّ ساهتێئے تها تئیی دادرسیئے وهد رَسِت.“
رندا من چه آسمانا دگه تئوارے اِشکت، گوَشگا اَت: ”او منی مردمان! چه اِشیا در آێت تانکه شما اِشیئے گناهان شریک مبێت و اِشیئے اَزاب شمئے سرا مکپنت،