2 منا چه بدکارانی پندلان چێر دئے، چه رَدکارانی آشۆپا.
هُداوندا گۆن کائِنا گوَشت: ”چێا زَهر ائے؟ چێا تئیی دێم تَهار اِنت؟
او هُداوند! منا چه دژمنان برَکّێن، من تئیی کِرّا چێرَ بان.
جهانئے بادشاه تئیارَ بنت و هاکم یکجاه مُچّ، هُداوند و آییئے مَسیهئے هِلاپا اۆشتنت:
چیا که سکّی و سۆریانی رۆچا منا وتی ساهگا داریت، وتی تمبوئے تها چێرَ دنت و تلارێئے سرا بُرزا اۆشتارێنیت.
او هُداوند! منی دژمن چنکدر باز اَنت. بازێنے منی هلاپا پاد آیگا اِنت.
اِشان وتی بارگاهئے پناها چه مردمانی پندلان چێر و اَندێمَ دارئے و وتی ساهگا چه بُهتام جنۆکێن زُبانان دور.
پندلَ سازنت و کمینَ کننت، منی گامانَ چارنت و منی کُشگئے رندا اَنت.
منا چه بدکاران برَکّێن و چه هۆنیگان نجات بدئے.
یَهودی هم گۆن آییا همتئوار بوتنت و گوَشتِش: ”هرچے که تِرتولُسا گوَشتگ، همے پئیما اِنت.“
دَزبندیاِش کرت که آیان وتی مِنّتوار بکنت و پولُسا اورشَلیما راه بدنت. شئورِش کرتگاَت که پولُسئے آیگئے وهدا، راها آییئے سرا اُرُش بکننت و بکُشنتی.