8 اَرواهُن گۆن تئو بندۆک اِنت و راستێن دستِت منی پُشت و پناه.
تئو وتی سۆبێن بئیگئے اِسپرا منا بَکشئے و راستێن دستِت منی پُشت و پناه اِنت، تئیی نرمدلی و بێکبری منا مزنیَ دنت.
تُرے بٹَگلیت، زمینا نکپیت، چیا که هُداوند آییئے نگهپان اِنت.
چه منی تَچکی و راستیا، تئو منی پُشت و پناه بوتگئے و مُدام وتی بارگاها جاگهَ دئیئے.
اَنگت هم مُدام گۆن تئو آن، تئو منی راستێن دستا گرئے.
آسمانا، اَبێد چه تئو منا کئے هست؟! زمینا هم، اَبێد چه تئو هچ چیزّے نلۆٹان.
وهدے گوَشتُن: ”منی پاد ٹگلگا اِنت“، تئیی مِهرا، او هُداوند، منا چه کپگا داشت.
چه پاکشۆدۆکێن یَهیائے وهدا بگر تان انّون، هُدائے آسمانی بادشاهی گۆن زۆراکی دێما رئوان اِنت و زۆرمند آییا په زۆرے وتیگیَ کننت.
آییا پَسّئو دات: ”جُهد کنێت چه تنکێن دروازگا بگوَزێت، چێا که من شمارا گوَشان، بازێنے چه همے دروازگا گوَزگئے جُهدا کنت، بله گوَست نکنت.